Recensie CKV - Get Out

Who’s coming next?

Jordan Peele, die met zijn regiedebuut met de film ‘Get Out’ komt, wordt al helemaal de hemel ingeprezen door verschillende mensen. Jordan Peele, die bekend is van Comedy Central, heeft een knappe film neergezet en wordt zeker niet voor niks bejubeld.

Het verhaal gaat over Chris Washington en is een opkomende fotograaf. Hij heeft nu al vijf maanden een relatie met zijn blanke vriendin Rose Armitage. Ze staan op het punt een bezoekje te brengen aan de ouders van Rose, die op een gigantisch terrein wonen. Chris is een beetje zenuwachtig en vraagt aan Rose of haar ouders weten dat hij zwart is. Rose antwoord dat haar ouders totaal niet racistisch zijn en dat hij zich nergens zorgen over hoeft te maken. Als het stel dan bij de ouders aankomt doet iedereen heel erg aardig en lief, maar naar Chris zijn mening doet iedereen iets te lief. De vader zegt bijvoorbeeld uit het niets dat hij voor een derde keer op Obama zou stemmen als dat zou kunnen. De moeder van Rose wilt Chris iets te graag onder hypnose brengen om hem van zijn rookverslaving af te halen. Chris slaat dit beleefd af en komt dan in aanraking met de zwarte bediendes die beide onnatuurlijk vriendelijk tegen hem doen. Na het feestje dat die dag ook georganiseerd werd in huize Armitage komt Chris achter een schokkende ontdekking: niets is wat het lijkt.

Jordan Peele moest in de film de balans tussen horror en humor goed houden. Dit is hem aardig gelukt en dat heeft voor een paar interessante scènes gezorgd. Bijvoorbeeld blanke mensen op het feestje die hem complimenteren, maar eigenlijk alleen naar de fysieke bouw kijken en hem anders subtiel neerhalen vanwege zijn huidskleur.  Het rare gedrag van de zwarte bediendes geeft ook een combinatie van horror en humor. Ze praten namelijk veels te lief en eigenlijk een beetje raar, maar dit geeft ook weer een onheilspellend gevoel waarbij je niet kan verwachten wat ze gaan doen. De beste humormomenten komen toch wel van de beste vriend van Chris, Rod Williams, die rare speculaties trekt aan de hand van de verhalen die Chris verteld over het feestje door de telefoon. Qua horror zijn er natuurlijk wel een paar jumpscares, maar het is vooral de sfeer die het eng maakt. Het rare gedrag van de mensen op het feest zorgt ervoor dat je blijft kijken, omdat er telkens weer rare gesprekken zijn. Dit maakt dat je op het puntje van je stoel blijft zitten om te kijken wat er gaat gebeuren.

Chris op het 'feestje'

Met de film probeert Jordan Peele om een boodschap over te brengen. Racisme is een belangrijke term in deze film. Hij probeert zo te laten zien dat er toch nog een soort onzichtbaar racisme is in de huidige maatschappij. Hij laat mensen zo even stil staan en nadenken of zij ook soms onbedoeld discrimineren. Jordan Peele streeft waarschijnlijk naar een gelijke samenleving en deze film zal daar zeker wel enige invloed op hebben.

De film was erg spannend en het verhaal had een enigszins verassende wending. Door deze wending blijf je met belangstelling kijken en verveelt het niet. De thematiek is erg goed gekozen, omdat het erg actueel is en ook wel speelt in de samenleving. Hij weet hier goed zijn boodschap over te brengen in een mooi jasje. Al met al heeft Jordan Peele het goed gedaan met zijn eerste film en is het zeker aan te raden om deze film ook zelf te zien.

Ik vond het een beetje onduidelijk of ik de hele film moest beschrijven of de film gedeeltelijk moest beschrijven om deze zo aan te raden. Daarom heb ik hieronder alsnog een beschrijving van de film van de punten die niet in de recensie zijn beschreven.

Titel film: ‘Get Out’

Namen regisseur en enkele hoofdrolspelers:

·      Daniel Kaluuya als Chris Washington

·      Allison Williams als Rose Armitage

·      Lil Red Howery als Rod Williams

·      Jordan Peele is de regisseur

Waar gezien: De film heb ik thuis gezien.

De film was voor het eerst te zien op een filmfestival op 23 januari en kwam 24 februari in de bioscoop.

De film speelde zich vooral af op het terrein van de familie Armitage, dit houdt de tuin, de logeerkamer en de kelder in.

De hoofdpersonen waren elk modern gekleed, kleren die men nu ook aan zou kunnen hebben. Op het feestje waren alle gasten in het zwart gekleed. Aan het einde van de film waren de mensen deels in witte dokterspakken gekleed en het andere deel in normale moderne kleding. Er was geen sprake van grimeren.

Chris in 'the sunken place'

Alleen de kleding van de mensen op het feestje geeft echt een sfeer. Dit wordt een beetje somber en serieus terwijl de mensen zich juist tegenovergesteld gedragen door vrolijk te doen en ‘gezellige’ praatjes proberen te maken. Voor de rest geeft alleen de kelder een duidelijke sfeer af, omdat het opvallende decorstukken heeft. Zoals een rendierhoofd, een biljarttafel en twee bijzondere lampen.

De muziek tijdens de film diende vooral als achtergrond en was niet altijd duidelijk aanwezig. De muziek hielp wel mee aan de aparte sfeer die de film soms heeft.

Tijdens de film waren er weinig geluidseffecten. Soms dat de stem een beetje vervormd werd, omdat Chris zich dan in ‘The sunken place’ bevond.

Het verhaal werd chronologisch verteld met een enkele flashback naar het moment dat Chris voor de tv zit en merkt dat zijn moeder is overleden. De flashback vond plaats tijdens de hypnose van Chris.

De scènes die me het meest zijn bijgebleven zijn bijvoorbeeld het moment dat Chris wordt gehypnotiseerd en valt in ‘the sunken place’. Het camerastandpunt veranderd hier ook. Het beeld zoomt namelijk op zo’n manier uit dat het lijkt alsof je van het beeld weg valt. Je hoort hierdoor een zachter en doffer geluid wat het gevoel gaf dat je echt wegviel. Ook de scène dat de gasten van het feestje gaan bieden op Chris, om wie er in zijn lichaam mag zitten.

Chris met 'de oma' in de auto

De film gaat dus over Chris die naar de ouders van Rose gaat en daar ‘onverwachts’ op het feestje terechtkomt ter ere van de oma van Rose. Chris wordt aangeboden om gehypnotiseerd te worden om zo van zijn rookverslaving af te komen. Chris slaat dat vriendelijk af en gaat na een rondleiding en een redelijke spannend avondmaal met Rose naar bed. In de avond wordt hij wakker en besluit hij een sigaretje te roken. Hij komt hier eerst de zwarte bediende in het huis tegen. Zij gedraagt zich vreemd en kijkt constant in de spiegel om te kijken hoe ze eruitziet. Als Chris buiten staat ziet hij de zwarte tuinman hard op hem afrennen en neemt op het laatste moment een afslag en rent zo verder rond het huis. Op zijn terugweg naar bed komt Chris de moeder van Rose tegen die hem toch verleid om even te gaan zetten. Zonder dat Chris het door heeft is zij hem aan het hypnotiseren en Chris valt in ‘the sunken place’. De volgende ochtend is het feest en wordt hij weer wakker. Hij maakt daar met iedereen een praatje, maar hij vindt dat de mensen zich toch een beetje raar gedragen. De mensen onderzoeken of hij geschikt is om in te leven en stellen hem zeer specifieke vragen die opvallen als je de film voor een 2^e keer ziet. Op een gegeven moment ziet hij een andere donkere man die zich na voorstellen ook zeer raar gedraagt. Chris denkt deze Andrew te herkennen en maakt een foto van hem. Dit doet hij echter met een flits en voelt zich erg schuldig. Andrew krijgt een bloedneus en schreeuwt vervolgens tegen Chris ‘GET OUT! GET OUT!’. In het begin denkt Chris dat hij Andrew hem aanvalt, maar Andrew probeert hem eigenlijk te waarschuwen. Door de flits is Chris uit zijn hypnose en dus zichzelf. Chris ziet het allemaal niet meer zitten en besluit samen met Rose om weg te gaan. Op het moment van vertrekken komt hij erachter hij het volgende slachtoffer is van de Armitages en kan niet meer vluchten. Na hevig verzet valt hij door twee tikjes tegen het thee glas weer in een hypnose. Hij wordt wakker in een stoel waarin er op de tv voor hem wordt verteld wat er met hem gaat gebeuren. Chris krabt zijn stoel stuk en haalt daar stukjes vulling uit die hij in zijn oren stopt. Hierdoor raakt hij niet gehypnotiseerd en kan zo eerst Rose haar broer uitschakelen en vervolgens haar vader die de operatie ging uitvoeren. Na ook de moeder hebben uitgeschakeld ontsnapt hij in een auto uit het huis. Per ongeluk rijdt hij de serveerster aan, wat de oma van de Armitages blijkt te zijn. Hij neemt deze mee in de auto, alleen dat is echter niet zo’n goed idee. Zij valt hem aan en ze rijden tegen een boom aan. De oma is door dit ongeluk dood. Vervolgens komt Rose met de tuinman, de opa, en probeert Chris neer te schieten. De tuinman pakt Chris daarna en probeert hem te wurgen. Chris weet nog net een foto te maken met flits en de tuinman wordt weer normaal. De tuinman vraagt de shotgun aan Rose (die nog denkt dat hij gehypnotiseerd is) en krijgt die ook. Hij schiet eerst Rose neer en vervolgens zichzelf. Chris wordt daarna opgehaald door zijn vriend Rod die al een vermoeden had dat er iets niet helemaal klopte. 

Bronnen:
Eigen ervaring
https://en.wikipedia.org/wiki/Get_Out_(film)  

CKV verslag - Eva Crutzen: Spiritus

Naam voorstelling: Spiritus

Naam gezelschap/artiest: Eva Crutzen, Jerry Bloem

Locatie: Zaantheather, Zaandam

Poster van de voorstelling

Datum voorstelling: 28 februari 2017

De voorstelling vond plaats in een theaterzaal waarbij het podium flat was en de ‘tribune’ schuin omhoog stond.

Het effect van de ruimte gaf een beetje de sfeer van de voorstelling. Door de schuine tribune kon je alles goed zien wat fijn was.

Het decor was niet heel bijzonder: er stond een elektrische piano met een pianist erachter in zwarte kleding en een beige colbert, ook stond er een grammofoon waar ze soms wilden laten denken dat daar muziek uit kwam, daarnaast kon er op een zwart doek verschillende figuren afgebeeld worden met behulp van lichtjes die aan en uit konden. Deze verschilde voortdurend en waren aanvullend voor het verhaal van Eva. Er stond een microfoon waar zij door praatte en er waren ook twee ‘pratende’ mutsen. Zij zelf droeg een zwarte jurk. Er was dus relatief weinig decor. De lichten waren ook beperkt, af en toe een spotlight op Eva. Op t einde was er een soort lichtshow waarin de lichten en de bandjes, die we op t begint kregen, gingen flikkeren met verschillende kleuren licht.

Er werd gebruikt gemaakt van muziek, onder andere door een elektrische pianist. Daarnaast werd er ook muziek afgespeeld wat de pianist niet kon maken tijdens liedjes zoals drums. Soms deed hij dat wel met behulp van een soort touchpad. De artiest speelde soms een deuntje op de achtergrond en soms een echt liedje waar Eva dan ging mee zingen. De muzikant maakt af en toe ook gebruik van geluidseffecten die hij ook met de touchpad kan regelen.

De voorstelling was erg veelzijdig en er zat niet echt een bepaald cabaret genre aan vast. Je kan het daardoor het best plaatsen onder zap-cabaret. Daar wordt snel geschakeld tussen verschillende onderwerpen, liedjes en vormen cabaret.  

Eva die hier bij de grammofoon staat

De voorstelling was opgebouwd uit losse onderdelen. In het begin begon ze over haar jeugd te vertellen, over hoe dat was en wat ze daarin allemaal had beleefd. Ook pakt ze onderwerpen die niet echt gebeurd zijn. Dat ze bijvoorbeeld haar “kind” dat in de buik zit via de grammofoon naar Mozart laat luisteren. Ook speelt ze veel typetjes na. Dit doet ze bijvoorbeeld met 2 sokken die gedurende show een paar keer terugkomen. Deze twee sokken hebben dan een gesprek/discussie en komen vaak terug met dezelfde zinnen wat voor mij een grappig effect mee gaf. Ook speelde ze haar types na met behulp van geluidseffecten. Dat ze bijvoorbeeld een monoloog had met zichzelf, maar voor het acteerwerk met haar vrienden praatte, terwijl ze tenniste. De pianist moest dan goed timen met zijn touchpad om ook daadwerkelijk het tennis geluid op het juiste moment te horen. Dit maakte voor mij de show leuker. Een ander voorbeeld is dat ze een app had gemaakt voor kleine mensen. Deze app diende ervoor om de kleine mensen te helpen als zij in nood kwamen door bijvoorbeeld grote mensen. Ze gebruikte tijdens haar show veel zelfspot en maakte gebruik van voorbeelden die haar waren overkomen, die bijvoorbeeld irritant waren. Vaak waren de gebeurtenissen die ze speelde erg uitvergroot gespeeld.

Eva en Jerry Bloem met het zwarte doek met de lichten

Ze wilde niet echt een bepaalde boodschap overbrengen, alleen lag er bij sommige wel een achterliggende gedachte achter. Bijvoorbeeld met de app voor kleine mensen kun je de boodschap: “samen sta je sterk” Of “laat je niet kleineren” bedenken. Zo waren er wel nog meer kleinere boodschappen die je eruit kon halen alleen niet direct werden gezegd. De show was uitsluitend bedoeld om het publiek te amuseren. Er zat geen duidelijke hoofdboodschap achter

Het gene wat mij het meest bij bleef was de lichtshow op t einde, omdat het zeer opvallend was. Door alle felle flitsende kleuren bleef je kijken en sloeg ik het beter op. Dit kwam ook doordat het op het einde was en er ook een soort interactie was met het publiek door de polsbandjes die ook kleuren gaven. Daarnaast is het deel dat zij haar buik tegen de grammofoon legt ook goed bijgebleven, omdat ik dat een erg grappig stuk vond. Ze praatte hier over haar geweldige, slimme baby die nog niet eens geboren was. Ze vertelde dat als een leuk type waarbij ook hier leuke karakteristieke zinnen terugkwamen. In dit geval was dat: “Ja leuk hé”.  

Ik met mijn broertje in de wachtruimte van het theater

Toen ik naar de voorstelling ging verwachtte ik in het begin niet al te veel. Ik kenden Eva totaal niet waardoor ik er ook niet zo’n goed beeld bij kon plaatsen. Ik had alleen de trailer gezien die me op het eerste ogenblik niet echt aansprak. De show zelf liet dat helemaal vervagen, omdat ik die wel leuk vond. Het ging snel over op onderwerpen en ze had een goed genre humor wat mij aansprak. Ook vond ik dat ze heel goed werkten met geluidseffecten wat het interessant maakt om naar te kijken. Bijvoorbeeld dat zij dat monoloog heeft tegen haar vriendin terwijl ze tenniste. Ik vond het knap dat de artiest precies op het juiste moment de knop wist in te drukken om het geluid te synchroniseren. Al met al vond ik het een leuke voorstelling met veel nieuwe, frisse elementen waardoor ik de show leuker vond

Bronnen:
Eigen ervaring
http://evacrutzen.nl/
https://www.theaterkrant.nl/recensie/spiritus/eva-crutzen/

CKV verslag - Soldaat van Oranje

Ik ben naar de musical ‘Soldaat van Oranje’ geweest geproduceerd door Fred Boot en Robin de Levita. De musical wordt gespeeld in de theater ‘Hangaar’ in Katwijk. De musical is gebaseerd op een waargebeurd verhaal van Erik Hazelhoff Roelfzema, die één van de belangrijkste verzetsstrijders van Nederland was tijdens de tweede wereldoorlog.



Erik Hazelhoff met Wilhelmina

Op het moment dat de Duitsers binnen vielen is er voor hem en zijn medestudenten nog niks aan de hand en vieren ze een feestje. Ze realiseren zich daarna dat alles gaat veranderen en vriendschappen en relaties tussen de studenten anders worden. De ene was Joods, de andere koos voor de Duitsers, een student verkoos om niets te doen en in angst te leven en de rest koos om te vechten tegen de Duitsers in het verzet.

Erik kiest ervoor om voor zijn vaderland te vechten en besluit met drie vrienden om zich aan te sluiten bij het leger. Ze zien hoe hun vrienden zijn veranderd en hoe Jan, hun Joodse vriend, gevangen wordt genomen en later wordt geëxecuteerd door de Duitsers.
Erik vlucht met zijn twee overgebleven vrienden naar Engeland waar ook Wilhelmina, de Koningin van Nederland verblijft. Samen smokkelen ze zendapparatuur naar Nederland om zo de Duitsers af te luisteren. Dit lukte meerdere malen maar op het laatst werden ze toch verraden door iemand van de vriendengroep. Deze jongen werd door de Duitsers onder druk gezet omdat ze anders zijn Joodse vriendin naar een concentratiekamp in  Duitsland zouden sturen.

De cast

Koningin Wilhelmina vond de operatie te gevaarlijk worden en bood Erik een andere baan aan. Hij kiest voor piloot en deed mee aan de bombardementen op Duitsland. Hij wordt adjudant van Koningin Wilhelmina en ontvangt voor zijn verzetswerk al tijdens de oorlog de Militaire Willemsorde. Uteindelijk winnen ze de oorlog van de Duitsers en keert Erik terug naar Nederland om daar een nieuw leven te leiden. 

Het decor is erg bijzonder en is in een cirkel om het publiek heen gebouwd. De tribune draait 360 graden rond naar de verschillende kanten van het theater en zo kom je snel in een volgende scene terecht. De scenes waren verdeeld in het verblijf van Koningin Wilhelmina, het strand met daarnaast een feestzaal, het studentenhuis, het kantoor van de Duitsers, het huis waar de studenten leefden en de duinen waar de executie plaatsvond. Veel scenes werden ondersteund door filmmateriaal, geluidsopnames en motoren scheurend over het toneel.
Op het einde ging de hangar open en was er een echt vliegtuig te zien waarmee Koningin Wilhelmina net geland was in bevrijd Nederland.
Het is het grootste theaterdecor ooit gebouwd.

Ik voor de ingang van het theater

Door schuifdeuren kon je steeds maar een stukje van het decor zien. De toneelscènes waren erg realistisch gemaakt om het zo goed mogelijk over te brengen. Er was zelfs een klein strand met golvend water gemaakt om het decor nog echter te maken. In het decor waren veel details zoals kleine kopjes, vaasjes of een poster.

De belichting kwam van vele kanten op het toneel met verschillende kleuren. Als er een kleine pauze nodig was voor de spelers om te verkleden of om naar een ander decor te gaan werden de schuifdeuren voor het toneel gedaan. Op de deuren en wanden werden teksten en dia's vertoond wat er ging gebeuren of er kwam een filmpje uit de echte oorlogstijd.
Het publiek zat recht voor het toneel, maar omdat het podium in een cirkel was gebouwd kon je van dichtbij niet alles zien. Wel werd het hele podium gebruikt en waren er weinig plekken waar de acteurs niet waren geweest. Het publiek werd niet betrokken in de voorstelling.

Decoratie van de bar in de wachtruimte

De acteurs speelden met veel bewegingen en de houding die ze weergaven was bij de meeste acteurs sterk. De houding van de mensen die niet meevochten of die een andere rol speelden in de musical waren wat ingetogener. Later werd die bewegingen ook uitgebouwd. 
Het acteerwerk was erg realistisch, emoties en dillema’s werden goed overgebracht op het publiek.

Je begon steeds meer met de personages mee te leven en je hoopte als publiek dat het goed zou komen. De musical bevatte veel dialogen, vooral met de hoofdrolspelers. Als er een monoloog was dan was dat in de vorm van een liedje. Ze praatten en zongen duidelijk. 

Ik zat op de tweede rij en kon de acteurs af en toe rechtstreeks horen in plaats van door de speakers. Er waren weinig special effects.
De muziekale begeleiding van de liedjes werd verzorgd door een live orkest maar er speelden ook geluidsbanden mee. Het was zichtbaar als er live gespeeld werd; er was dan een dirigent te zien op een tv scherm achter het publiek.
Het genre was musical muziek, er zaten dus weinig bijzondere dingen in zoals tempoveranderingen. In de musical kwam weinig dans voor. Naast de intonatie van de stem waren het bij de liedjes vooral veel bewegingen die het gevoel van de personage uitdrukte, zoals ergens tegen aan slaan of juist gaan huilen.

De TheaterHangaar staat op voormalig militair vliegveld Valkenburg in Katwijk en vormt een toepasselijke historische plek. Hiervoor is een ontvangstruimte gebouwd met een bar, restaurant, wachtruimte en nog een plek die wat meer verteld over de mensen in de oorlog.

De waterbak die tijdens de musical als zee werd gebruikt, stond er ook al in de tijd toen het nog een operationeel vliegveld van de Marine was. De waterbunker werd destijds gebruikt voor als er brand in de hangaar was, dan konden de vliegtuigen die er stonden door middel van een watergordijn gescheiden worden zodat de brand niet kon overslaan.

De musical ging op 30 oktober 2010 in première en op dit moment zijn er al meer dan 1900 voorstellingen geweest en bijna twee miljoen bezoekers.
‘Soldaat van Oranje’ is de langstlopende en meest succesvolle musical in de Nederlandse geschiedenis en is verlengd tot december 2016.

Scène op het strand

 

Ik vond het een erg mooie en leuke musical. Dat kwam omdat ik vond dat de acteurs erg mooi speelden en het verhaal goed overbrachten. Ik leefde echt met ze mee en wilde graag dat alles goed kwam. Ik vond het ook erg leuk dat ze een rond decor hadden en het publiek lieten draaien. Dat was erg verassend en vooral vernieuwend. Op het einde zag je hoe het decor er nou uitzag en toen gingen ze alle decorstukken langs wat ik erg leuk vond en mooi gemaakt. Het strand en de kabbelende zee was heel erg mooi gemaakt. Ik had dat nog nooit eerder gezien bij een musical.
Ik denk dat schrijver met de musical wil vertellen wat sommige mensen, en in dit geval Erik Hazelhoff, allemaal voor ons land hebben gedaan tijdens de tweede wereldoorlog en voor wat voor keuzes iedereen kwam te staan. Wat voor effect is dat de oorlog op de mensen heeft gehad en soms nog heeft. Ik vind dat hij dat goed heeft overgebracht en hij heeft mij een duidelijk beeld gegeven en laten ervaren hoe dat was.

Bronnen:
Flyer van de musical
Eigen informatie
https://nl.wikipedia.org/wiki/Soldaat_van_Oranje_(musical)
http://www.soldaatvanoranje.nl/ 
 

 

Decoratie van het toilet

CKV verslag - 'Theatersport'

Het 'Nannie Sterk Toernooi' logo

CKV verslag – ‘Nannie Sterk toernooi’ op 16 april 2016

Beschrijving:
Ik ben naar het Nannie Sterk toernooi geweest in het ‘Vrij Zijn Theater’ in Oudorp.
De inmiddels overleden Nannie Sterk kwam uit Dordrecht en heeft theatersport 25 jaar geleden naar Alkmaar gebracht. Ter nagedachtenis en als eerbetoon aan haar wordt dit toernooi jaarlijks georganiseerd door theatersportvereniging Papaver uit Alkmaar. 
Aan het toernooi deden zes verschillende teams mee waarvan er twee van Papaver kwamen. Daarnaast was er nog een team uit Amsterdam, Dordrecht, Hoorn en Haarlem.

Theatersport is een vorm van improvisatietoneel waarbij twee teams van vier personen tegen elkaar strijden. Je kunt het een beetje vergelijken met het bekende televisie programma de Lama's en een mix van cabaret. 
Elk team bestaat uit vier leden waarvan er één de teamcaptain is. 's Middags was er een voorronde geweest en 's avonds was de halve finale en de finale en de avondvoorstelling heb ik bijgewoond.

Analyse:
De wedstrijden werden begeleid door een presentator, die Dennis heet en is zelf ook een beoefenaar is van theatersport, maar dat tijdens dit toernooi natuurlijk niet deed. De spelers werden door Dennis voorgesteld en kwamen onder luid gejuich van een trap naar beneden het toneel op. De jury zat al op het podium achter een tafeltje en werd welkom geheten door een heel hard 'boe-geroep van het publiek.
De muziek werd verzorgd door Lucien die elk team zo goed mogelijk begeleidde met geluiden en muziek naar eigen inzicht.
 



Twee teams

De spelers daagden elkaar om de beurt uit om een bepaalde scène te spelen waarbij elke keer de hulp werd ingeroepen van het publiek door middel van het geven van suggesties. Na elke scène gaven de juryleden punten en daarna werd het publiek gevraagd wat ze van de act vonden.

Op de stoel van iedere toeschouwer lag een rode roos een natte spons en een papier met een rode en een gele kant. Als je een scène erg mooi, ontroerend of grappig vond mocht je een rode roos gooien naar de speler(s)op het toneel. De natte sponzen mochten gegooid worden naar de jury als je het niet eens was met hun beoordeling. De papiertjes waren voor de jurering van het publiek. 
 

Voor de pauze was de strijd om de derde en vierde plek en na de pauze werd de finale gespeeld. In het begin moesten wij met de hele zaal ‘Berend Botje’ zingen. De presentator deed steeds één van zijn armen omhoog. Bij de rechterarm moesten de mannen zingen en bij de linkerarm de vrouwen. Dit deden ze waarschijnlijk zodat we minder verlegen werden met dingen roepen voor suggesties voor een scène.

Twee teamcaptains die elkaar uitdagen.

Via een spelletje werd er geloot welk team als eerste de ander mocht uitdagen. Bij de finale was dit het noemen van een automerk. Alle spelers stonden door elkaar heen op een rij. De presentator wees een van de spelers en die moest direct antwoord geven. Bij een eh..., stilte of een dubbel genoemde auto was hij dood en moest hij aan de kant. De speler die overbleef mocht beginnen.
De  uitdagingen waren veelzijdig, zoals een religieuze scène, muzikale scène of monologen. De acteurs mochten zelf invulling geven aan de uitdaging en vroegen het publiek regelmatig voor een suggestie. Dit kan een emotie, voorwerp, beweging, locatie etc. zijn en moesten als rode draad terugkomen in de act die ze op dat moment gingen spelen.
Als beide teams gespeeld hadden gaf de driekoppige jury een cijfer van één tot vijf. Er werd gekeken naar amusementswaarde, stijl en inhoud. Als een scène te lang duurde drukten ze op een belletje en moesten de spelers doorgaan met iets anders. Daarna werd het publiek gevraagd welk team het beste was door een papiertje op te houden met een rode kant of een gele kant. Het ene team stond voor de rode kleur het andere team voor de gele.

Vervolgens kwam het andere team met een nieuwe uitdaging en begon alles weer van voor af aan.
 

Het team uit Dordrecht kwam in de finale uit tegen het team uit Amsterdam en sleepte voor de vijfde achtereenvolgende keer de eerste prijs in de wacht. De wisseltrofee in de vorm van een theatersport kijkdoos, waar een mini podium te zien was  en een stoel, werd overhandigd door Sjoerd, de echtgenoot van de inmiddels overleden Nannie Sterk.  

 Het team uit Dordrecht heet ‘Fijn Dank U Wel!’. Zij stelden zich tijdens de finale als enige team voor  met een lied waarbij ze vroegen om rozen. ‘Fijn Dank U Wel!’ is een vereniging voor improvisatietheater. Ze hebben nog meer leden dan de vier die op het podium stonden. De vier die op het podium stonden waren Esther, Robin, Maaike en David. Ze maakten tijdens hun acts veel gebruik van zang en rijm.

 

Het enige decorstuk wat gebruikt werd was één stoel per acteur. Vier stoelen links op het podium en vier stoelen rechts en deze werden soms ook bij een act gebruikt.
Per team droegen de spelers een t-shirt in dezelfde kleur, zo kon je goed zien wie bij wie hoorde.
Tijdens de voorstellingen werd er geen gebruik gemaakt van het decor en andere kostuums.
Om het podium heen lagen wel decorartikelen maar die werden niet gebruikt tijdens de show. Het publiek zat recht voor het podium zodat wij de spelers recht konden aankijken. Het publiek werd tijdens de show erg bij de acts betrokken, doordat je suggesties kon over de scène die gespeeld gingen worden en over ging en over wie er gewonnen had. 

Het podium en de tribune

De belichting en geluid werd geregeld door iemand die bovenin net achter het publiek zat.
Het licht was gericht op de muzikant, het podium en op het publiek. 
Op de muzikant werd de hele avond een spot gericht. Het licht op het podium hing af van de scène. De spelers werden altijd in het licht gezet en het licht bewoog mee met hun bewegingen. Als de scène bijna af was, dan werd het licht gedimd of helemaal uitgedaan, en dan ook heel even bij de muzikant.
Als de presentator wat wilde zeggen of de jury moest stemmen werden ook zij in het licht gezet. De schijnwerpers werden alleen op het publiek gericht als er een onderwerp werd gevraagd of  wanneer er gestemd moest worden.
Het was een wit licht zonder speciale effecten. 
Het geluid was geregeld via een hangende microfoon in het midden van de zaal en twee microfoons verstopt tussen de bladeren aan de voorkant van het toneel.
 



De spelers gebruikten veel gebaren en beeldden ze vaak ook groot uit. Zo konden wij snel zien waar ze waren of wat ze aan het doen waren.
Ze gebruikten ook hun stem voor dialogen, geluiden en zang. Ze praatten meestal hard, zodat het publiek hen goed kon horen. Af en toe als ze een verdrietige scène speelden praatten ze wel wat zachter. De tekst was een improvisatie met monologen en dialogen.

Het spel was vaak niet realistisch. Zo waren ze af en toe mensen, dieren of dingen wat eigenlijk helemaal niet kon. Bijvoorbeeld bij een scène dat iemand zwanger was, maar vlak na de bevalling nog goed kon lopen. Er was geen vaste rol voor iemand, ze wisselden constant van personage.
 

Twee spelers van het team van Dordrecht.

Lucien was de enige muzikant. Hij maakte gebruik van een elektrische piano waar hij verschillende geluiden mee kon maken. Ook had hij een blaasbuis waar een kleine keyboard aan vast zat. Het was dus een direct geluid. Lucien paste zich aan aan de spelers.  De acteurs moesten zich soms ook aan hem aanpassen bijvoorbeeld wanneer hij een lied inzette in een bepaalde muziekstijl

Het ‘Vrij Zijn Theater’ is opgezet door de Brazilliaan Anderson Farah. Het theater is opgebouwd met behulp van vrijwilligers, en donateurs. Het was een oude loods en staat in het industrieterrein van Oudorp. De entree en de binnenkant van het gebouw is helemaal opgeknapt.  
Bij binnenkomst lijkt het een beetje op een piratenschip. Je ziet de ribben van het schip aan de rechterkant en links staan er twee kanonnen voor schietgaten en liggen er kogels bij. Recht vooruit is een groot houten stuur en staan er diverse schatkisten met juwelen.
 Als je doorloopt lijken de vertrekken op de kamers in een schip en een captain's room. In de verschillende opstellingen hangen schilderijen van diverse kunstenaars. In het gebouw is ook een theater café restaurant.

Het eigenlijke theater heeft een gele tribune met vipplaatsen op de eerste rij. Het podium is standaard van zand maar voor deze gelegenheid was er een verharde donkere vloer ingelegd. Aan de rechter zijkant was er een decor van een kerk. Links was er een opstelling van huisjes, waarvan één la Cubanita heet en waar de spelers tijdens het voorstellen van de deelnemers via een trap naar beneden kwamen.
Aan de voorkant van het podium waren twee grote bomen gemaakt van beton met echte stukken boomschors erop waardoor de stam net echt leek. De bladeren waren gemaakt van hout en groen geverfd. Aan elke kant stond een boom en ertussen waren allemaal planten en rotsen gemaakt. Door alle aankleding leek het theater niet meer op een loods.
 

Interpretatie en mening:



Ik vond het een erg leuke voorstelling. Ik kon namelijk erg lachen om de grappen en verhalen die tijdens de voorstelling werden gemaakt. De spelers kregen soms onderwerpen waar je heel lastig iets leuks mee kon verzinnen. Toch ze maakten er heel vaak iets leuks van, bijvoorbeeld toen het onderwerp ‘iets afstoffen’ voorbij kwam.
De spelers moesten allemaal een monoloog verzinnen over dat onderwerp en de rol die ze moesten spelen. Een speler was de hele tijd aan het stoffen, de ander had het over een broodje pindakaas, de derde was een kast en de laatste speler zei dat hij het stof was en knoopte alle monologen aan elkaar vast. Ik vind dat hij dat knap heeft gedaan.
Ook vond ik het knap dat de acteurs af en toe overgingen op een lied wat vaak nog rijmde ook. Dat zorgde voor een leuk effect. Soms mocht zelfs de zaal meezingen en ook dat gaf een interactieve element aan de show.

Het meest was er gesproken tekst soms afgewisseld met zang of rijm. De spelers moesten zich tijdens een act steeds op elkaar aanpassen en meespelen in de scène die dan ontstond.

 

Het 'Vrij Zijn Theater' met links een van de vertrekken, in het midden het restaurant en rechts de entree.

http://nst2016.nl

http://af-vrijzijn.eu/

https://sites.google.com/site/fijndankuwel/improvisatie-op-maat

https://nl.wikipedia.org/wiki/Theatersport

http://ontzettendnodig.nl/over-ontzettend-nodig/wat-is-theatersport/

http://www.papaver.info/

Eigen informatie

 

 

Ik heb helaas zelf geen foto's gemaakt. Wij waren er met vrienden en ik kreeg niet de kans om foto's te maken. Het toegangsbewijs heb ik op papier dus ik kan dat aan u laten zien als u dat wilt.

Kunstautobiografie

Wat is kunst in mijn opinie?

Kunst is iets waar je je gedachte of emotie kan uiten door te schilderen, tekenen, schrijven, acteren, dansen of maken. Men probeert er de kijker mee te amuseren of een emotie erin te verwerken.

Van mij hoeft kunst niet perse mooi te zijn. Als ergens veel moeite in is gestopt en iemand is er trots op vind ik het ook kunst. Als iets knap is gemaakt kan ik het ook waarderen. Natuurlijk ligt het ook aan de smaak van een persoon.

Ik vind dat het een kunstwerk mooier maakt als er een verhaal achter zit. Het is niet noodzakelijk alleen legt het soms wel uit waarom een kunstwerk op een bepaalde manier gevormd is. Vaak drukt kunst wel emoties uit. Het helpt je een kunst te waarderen of juist niet. Een kunstwerk dat een emotie uitdrukt kan ook een bepaald gevoel opwekken. Ik verwacht te leren in het vak CKV hoe je kunst moet analyseren. Door te kijken naar en het onderzoeken van kunstwerken probeer ik erachter te komen waarom en hoe een kunstwerk gemaakt is.

 

Kunst speelt een belangrijke rol bij ons thuis. Mijn vader speelt namelijk trombone in de Big Swing Band en vindt dat ontzettend leuk. Hij is er heel veel mee bezig vooral als er een concert aankomt. Mijn broertje speelt gitaar en ik speel piano.Thuis staat er bijna altijd muziek aan. Als ik het voor het zeggen heb meestal Top-40 muziek. Als mijn ouders de muziek regelen staat er meestal een cd op.

 

Met welke kunst heb ik te maken gehad en heb ik nog steeds met te maken?

Steden:

Vorig jaar ben ik naar Barcelona geweest. In de stad hebben we veel gezien waaronder kunst van Gaudi. We hebben bijvoorbeeld Casa Batlló bezocht en de beroemde kerk La Sagrada Familia waar nog steeds aan gebouwd wordt.  Ook zijn we naar het overbekende Parc Güell geweest, een park vol met kunst van Gaudi. Verder in de stad zagen we nog meer aparte architectuur van Gaudi en andere kunstenaars.

Twee jaar geleden heb ik de stad Parijs bezocht. Ik ben daar langs de publiekstrekkers van Parijs geweest. Natuurlijk langs de Eiffeltoren en hebben een blik geworpen op het Louvre en de mooie hal. Ook hebben we het Centre Pompidou gezien met het mooie plein daarnaast met alle bijzondere voorwerpen in het water.

Mijn vader komt uit Marken en de familie van mijn vaders kant woont daar nog steeds. Ze hebben daar de typerende houten huisjes gebouwd op terpjes. Dat werd gedaan om te voorkomen dat het water in de huizen kwam. Bij gebrek aan ruimte op de terpen bouwden ze de huisjes daarnaast op palen. Er zijn diverse terpjes op Marken, ook wel werfjes genoemd.
Ze hebben daar een heel eigen cultuur, zo lopen ze bijvoorbeeld in klederdracht en hebben ze een eigen dialect. Mijn oma maakt zelf ook nog klederdracht en loopt er nog vaak in.

Dit jaar ben ik naar Den Haag geweest. We hebben het Escher museum bezocht wat gevestigd is in een paleis. We zijn daarna langs het Binnenhof gelopen en hebben daar binnen gekeken.
Na een rondje langs de winkelstraten en de Haagse passage zijn we om de cultuurdag compleet te maken ook nog naar de bioscoop geweest.

Ik ben verschillende keren naar Amsterdam geweest. Een keertje met school hebben wij in de Nieuwe Kerk een tentoonstelling van de World Press Photo bezocht. Dat was een tentoonstelling van de beste krantenfoto's van dat jaar. Daarnaast kregen wij een rondleiding door de stad met de bekendste gebouwen en plaatsen.
Met mijn ouders heb ik zelf bijvoorbeeld ook nog de 9 straatjes bezocht. Toen we de 9 straatjes bezochten was er ook de Amsterdam light Festival. We zijn met de rondvaartboot langs de hoogtepunten gevaren.



Musea:

Ik ben naar verschillende musea geweest. Het Beeld en Geluid museum sprak mij het meeste aan. Daar kon je experimenteren met licht, geluid en beeld. Zo kon je zelf het nieuws vertellen of een eigen lichtshow maken. Ik vind het erg leuk om met elektronica te werken. Ze herbergen in het gebouw ook meer dan 1 miljoen uur aan Nederlandse televisie, radio, film en muziek. Het gebouw heeft een erg opvallende architectuur. Alle ramen zijn van glas en voorzien van een afbeelding van wat er binnen te zien is.

Rond mijn twaalfde ben ik naar een tentoonstelling van Toetanchamon geweest in de Expo in Amsterdam. Deze reizende expositie was slecht vijf maanden in Amsterdam en gaat de hele wereld over. Je kreeg veel informatie over zijn leven, rijkdom, cultuur en de schatten die gemaakt zijn. Ze hadden zijn graf goed nagemaakt.

Met mijn familie en vrienden ben ik ook naar Corpus geweest in Oegstgeest. Dat is een reis door de mens in een opvallend gebouw waar je door alle verdiepingen van het gebouw gaat. Tijdens de reis leer je van alles over het menselijk lichaam door middel van filmpjes, teksten en experimenten.

 
School:

In groep acht had ik de eindmusical. We hielden de musical over de Koning van Katoren. De musical hadden we helemaal zelf gemaakt aan de hand van een boek. We schreven onze teksten zelf en hadden met hulp ook eigen liedjes gecomponeerd. Ter ere van de musical vormden we een band en speelden we de muziek live.
Ik was onderdeel van de band en speelde keyboard. Verder was er nog een drummer, gitarist en een saxofonist. Het decor was zelf gemaakt. Iedereen kreeg een eigen taak  De lichten bedienden we zelf en hadden eigen animaties gemaakt die tijdens de musical werden getoond. We hadden er veel werk aan gehad en was erg goed gelukt.

Ik heb in de eerste en tweede klas van de middelbare school de muziek theater klas gevolgd. Daarbij kregen wij de extra vakken drama, dans en meer muzieklessen. Aan het einde van elk schooljaar deden we een eindpresentatie waarbij we zo goed mogelijk uit probeerden te beelden wat we dat jaar hadden geleerd. De voorstelling van het eerste jaar had niet echt een specifiek thema. Het tweede jaar daarentegen had het thema films. Hierbij maakten we zelf stukjes die met dat thema te maken hadden of deden we stukjes uit beroemde films na. Dit deden we met nog twee andere muziektheater klassen. In de jaren zelf gingen wij ook zelf naar voorstellingen. Zo zijn we naar Cirque du soleil geweest die een voorstelling ter ere van Michael Jackson hadden gemaakt.



Overige:

Ik speel zelf vanaf mijn 6^e ongeveer keyboard/piano en heb daar elk jaar ongeveer 2 optredens bij gehad. Ik ben sinds vorig jaar overgestapt naar een andere school die meer modernere liedjes doet. Daar is soms ook samenspel bij of er wordt door iemand anders van de muziekschool bij gezongen. Dat gebeurde bij mijn laatste concert toen ik Uncover van Zara Larsson speelde en er door een meisje bij werd gezongen.

Ook ben ik verschillende andere keren naar Cirque du soleil geweest samen met mijn familie. De eerste keer was in Rotterdam en kregen daar mooie acts te zien met voornamelijk veel springacts. De tweede show was in Amsterdam en ik ging daar met mijn opa en oma naartoe. Daar werd meer een verhaal in verteld en ging het over een man die in de hemel kwam en wat daar allemaal te beleven viel.

Mijn oppas van vroeger zit bij de musical vereniging Scala en maakt met een groep mensen voorstellingen. Ze hebben één keer per jaar een optreden en vroeger woonde ik die vaak bij. Alleen de laatste jaren wel wat minder, omdat ik minder contact met haar heb.

Ik heb redelijk veel films gekeken. Vroeger was ik fan van Harry Potter en heb ik alle acht de delen gezien. Ook van The Lord of The Rings heb ik alle delen gezien samen met mijn vader. Hij is erg fan daarvan en heeft alle delen thuis. The Hobbit serie heb ik samen met hem in de bioscoop gezien.Ik ben ook aan een aantal series begonnen, maar die heb ik nooit afgemaakt. Zo heb ik meer films/series gezien en het zijn er eigenlijk te veel om op te noemen.



Ik heb verschillende workshops bij Artiance gedaan toen ik klein was. Daar werd bij gezongen, gedanst en toneel gespeeld. Aan het einde van een workshop werd er vaak een voorstelling gegeven van wat we tijdens de workshop hadden geleerd.

CKV verslag: Tribute to Frank Sinatra

CKV verslag: Tribute to Frank Sinatra

Beschrijving:

Tribute to Frank Sinatra (1915-1998) was een concert ter ere van Frank Sinatra die op die dag honderd jaar zou zijn geworden. Het concert vond plaats in het Grand café Koekenbier en er zaten ongeveer 120 mensen in de zaal. De muziek werd gespeeld door de Big Swing Band uit Alkmaar. Speciaal voor deze avond waren er diverse gastoptredens van twee zangers en een zangeres. De avond werd grotendeels gepresenteerd door een speciale gastheer. Daarnaast waren er ook twee dansers die bij sommige liedjes een lindyhop lieten zien.

3 van de zangers tijdens het concert

De Big Swing Band bestaat uit: zeven saxofonisten, vier trombonisten, vijf trompettisten, twee bassisten, een pianist, een drummer, een zangeres en een dirigent.  Mijn vader is onderdeel van de Big Swing Band en deed ook mee op zijn trombone. De bandleden hadden allemaal een zwarte broek, zwarte schoenen, een zwarte blouse met Big Swing Band erop, een witte hoed en een witte stropdas aan. De zangers hadden elk hun eigen kleding aan in de stijl van toen, dus rond de jaren 60.

Analyse:

Rat Pack

De aanleiding van dit ‘Tribute to Frank Sinatra’ was, dat hij juist op die dag (12 december 2015) honderd jaar zou worden. Hij heeft heel veel voor de Bigband muziek betekend.  De Big Swing Band speelt veel van zijn door hem gezongen liedjes tijdens andere optredens. Daarnaast kan hij gerekend worden tot de grootste zanger van de bigband-eeuw en stond hij bekend om zijn swing, dictie en was in staat om zijn publiek echt te raken. De Band wilde dit niet onopgemerkt voorbij laten gaan en heeft een concert over hem georganiseerd. Daarnaast is Sinatra ook bekend om zijn flamboyante levensstijl en zijn vriendschap met Dean Martin en Sammy Davies Jr., waarmee hij het beroemde Rat Pack vormde in de jaren ‘60/’70. Het was een bijnaam voor een groep artiesten die bestond uit: Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davies Jr., Peter Lawford en Joey Bishop. Ze traden vaak op in Las Vegas en presenteerden hun songs op een stand-up comedian-achtige wijze wat vooruitstrevend was voor die tijd. De Rat Pack was daarom deels de reden dat de stad zo’n populaire plaats werd voor shows en entertainment.

Frank Sinatra (1915-1988)

Frank Sinatra werd geboren op 12 december 1915 in de plaats Hoboken. Sinatra wilde zanger worden toen hij ooit een liedje van Bing Crosby op de radio hoorde.  Hij begon met zingen in kleine kroegjes waar hij onder de aandacht van trompettist en bandleider Harry James kwam. Na de korte periode samen met James sloot hij zich aan bij het Tommy Dorsey Orchestra die na zijn debuut met hen in 1940 beroemd werd. Hij was geliefd onder de tieners en was het eerste tieneridool van die tijd. In de jaren vijftig en zestig was Sinatra een populaire attractie in Las Vegas samen met zijn Rat Pack. Frank Sinatra was een zanger die zong onder de genres: Easy listening, Jazz, Swing en Bigband.  Hij speelde ook in een paar beroemde films, bijvoorbeeld Ocean’s 11.

Sinatra overleed op 82-jarige leeftijd aan een hartaanval.

De gastheer die de avond verzorgde was Leo Verbruggen. Hij zong het eerste lied van de avond. Leo was tot twee jaar geleden zanger en presentator van de Big Swing Band, maar stopte daarmee om persoonlijke redenen.

Voor de rol als gastheer was Leo zeer geschikt, omdat hij naast zang- en presentatie-kwaliteiten, ook veel kennis heeft vergaard over Frank Sinatra. Hij legde bij sommige liedjes uit hoe ze zijn gecomponeerd en hoe ze zijn ontstaan.

In zijn presentatie probeerde hij de sfeer van de Rat Pack te imiteren.

Big Swing Band Alkmaar

De Big Swing is begin 1996 opgericht en bestaat op dit moment uit 22 actieve leden. Onder begeleiding van Dirk Verhoef spelen ze muziek uit de eerste helft van de vorige eeuw zoals Tommy Dorsey, Duke Ellington en Count Basie. Het muziekgenre dat ze spelen valt onder Bigband, Swing en Jazz. Dirk Verhoef speelt bij verschillende nummers ook mee op dwarsfluit. Het is een hechte groep die één keer per week oefent op woensdagavond en voor dit optreden zelfs meerdere keren per week.

Interpretatie en eigen mening:

Ik vond het concert leuker dan andere concerten die ik heb gehoord van de Big Swing Band. Het leuke vond ik dat er tijdens de presentatie veel grapjes gemaakt. Ook was het leuk om te zien dat iedereen van de band er plezier in had. Deze muziekstijl is niet mijn genre, maar voor een keertje vond ik het leuk om te zien en te horen. Ik vind dat de muziek een beetje langzaam gaat en de instrumenten klinken af en toe een beetje schel. Persoonlijk hou ik meer van liedjes van de Top-40.

Programma:

Nummer	Zangers(es)
How little it matters, how little we know	Leo Verbruggen
Fly me to the moon	Theo van Gool
The lady is a tramp	Erna van Es
You’re nobody ‘till somebody loves you	Sam van Dalen
I’ll never smile again	Instrumentaal
On the sunny ride of the street	Koor
Love is here to say	Julia Gabeler
Just one of those things	Erna van Es
New York, New York	Sam van Dalen
PAUZE	PAUZE
One for my baby	Sam van Dalen
I’ve got you under my skin	Theo van Gool
My funny Valentine	Erna van Es
As long as I’m singing	Sam van Dalen
Misty	Instrumentaal
I’ve got the world on a string	Theo van Gool
Crazy little thing called love	Sam van Dalen
Night and day	Erna van Es
My way	Sam van Dalen

Ik met de Big Swing Band op de achtergrond
bij het concert