Beschrijving:
Ik ben naar het Nannie Sterk toernooi geweest in het ‘Vrij Zijn Theater’ in Oudorp.
De inmiddels overleden Nannie Sterk kwam uit Dordrecht en heeft theatersport 25 jaar geleden naar Alkmaar gebracht. Ter nagedachtenis en als eerbetoon aan haar wordt dit toernooi jaarlijks georganiseerd door theatersportvereniging Papaver uit Alkmaar.
Aan het toernooi deden zes verschillende teams mee waarvan er twee van Papaver kwamen. Daarnaast was er nog een team uit Amsterdam, Dordrecht, Hoorn en Haarlem.
Theatersport is een vorm van improvisatietoneel waarbij twee teams van vier personen tegen elkaar strijden. Je kunt het een beetje vergelijken met het bekende televisie programma de Lama's en een mix van cabaret.
Elk team bestaat uit vier leden waarvan er één de teamcaptain is. 's Middags was er een voorronde geweest en 's avonds was de halve finale en de finale en de avondvoorstelling heb ik bijgewoond.
Analyse:
De wedstrijden werden begeleid door een presentator, die Dennis heet en is zelf ook een beoefenaar is van theatersport, maar dat tijdens dit toernooi natuurlijk niet deed. De spelers werden door Dennis voorgesteld en kwamen onder luid gejuich van een trap naar beneden het toneel op. De jury zat al op het podium achter een tafeltje en werd welkom geheten door een heel hard 'boe-geroep van het publiek.
De muziek werd verzorgd door Lucien die elk team zo goed mogelijk begeleidde met geluiden en muziek naar eigen inzicht.
Ik ben naar het Nannie Sterk toernooi geweest in het ‘Vrij Zijn Theater’ in Oudorp.
De inmiddels overleden Nannie Sterk kwam uit Dordrecht en heeft theatersport 25 jaar geleden naar Alkmaar gebracht. Ter nagedachtenis en als eerbetoon aan haar wordt dit toernooi jaarlijks georganiseerd door theatersportvereniging Papaver uit Alkmaar.
Aan het toernooi deden zes verschillende teams mee waarvan er twee van Papaver kwamen. Daarnaast was er nog een team uit Amsterdam, Dordrecht, Hoorn en Haarlem.
Theatersport is een vorm van improvisatietoneel waarbij twee teams van vier personen tegen elkaar strijden. Je kunt het een beetje vergelijken met het bekende televisie programma de Lama's en een mix van cabaret.
Elk team bestaat uit vier leden waarvan er één de teamcaptain is. 's Middags was er een voorronde geweest en 's avonds was de halve finale en de finale en de avondvoorstelling heb ik bijgewoond.
Analyse:
De wedstrijden werden begeleid door een presentator, die Dennis heet en is zelf ook een beoefenaar is van theatersport, maar dat tijdens dit toernooi natuurlijk niet deed. De spelers werden door Dennis voorgesteld en kwamen onder luid gejuich van een trap naar beneden het toneel op. De jury zat al op het podium achter een tafeltje en werd welkom geheten door een heel hard 'boe-geroep van het publiek.
De muziek werd verzorgd door Lucien die elk team zo goed mogelijk begeleidde met geluiden en muziek naar eigen inzicht.
De spelers daagden elkaar om de beurt uit om een bepaalde scène te
spelen waarbij elke keer de hulp werd ingeroepen van het publiek door middel van het geven van suggesties. Na elke scène gaven
de juryleden punten en daarna werd het publiek gevraagd wat ze van de act vonden.
Op de stoel van iedere toeschouwer lag een rode roos een natte spons en een papier met een rode en een gele kant. Als je een scène erg mooi, ontroerend of grappig vond mocht je een rode roos gooien naar de speler(s)op het toneel. De natte sponzen mochten gegooid worden naar de jury als je het niet eens was met hun beoordeling. De papiertjes waren voor de jurering van het publiek.
Voor de pauze was de strijd om de derde en vierde plek en na de pauze werd de finale gespeeld. In
het begin moesten wij met de hele zaal ‘Berend Botje’ zingen. De presentator
deed steeds één van zijn armen omhoog. Bij de rechterarm moesten de mannen
zingen en bij de linkerarm de vrouwen. Dit deden ze waarschijnlijk zodat we
minder verlegen werden met dingen roepen voor suggesties voor een scène. ![]() |
Twee teams |
Op de stoel van iedere toeschouwer lag een rode roos een natte spons en een papier met een rode en een gele kant. Als je een scène erg mooi, ontroerend of grappig vond mocht je een rode roos gooien naar de speler(s)op het toneel. De natte sponzen mochten gegooid worden naar de jury als je het niet eens was met hun beoordeling. De papiertjes waren voor de jurering van het publiek.
![]() |
Twee teamcaptains die elkaar uitdagen. |
De uitdagingen waren veelzijdig, zoals een religieuze scène, muzikale scène of monologen. De acteurs mochten zelf invulling geven aan de uitdaging en vroegen het publiek regelmatig voor een suggestie. Dit kan een emotie, voorwerp, beweging, locatie etc. zijn en moesten als rode draad terugkomen in de act die ze op dat moment gingen spelen.
Als beide teams gespeeld hadden gaf de driekoppige jury een cijfer van één tot vijf. Er werd gekeken naar amusementswaarde, stijl en inhoud. Als een scène te lang duurde drukten ze op een belletje en moesten de spelers doorgaan met iets anders. Daarna werd het publiek gevraagd welk team het beste was door een papiertje op te houden met een rode kant of een gele kant. Het ene team stond voor de rode kleur het andere team voor de gele.
Vervolgens kwam het andere team met een nieuwe uitdaging en begon alles weer van voor af aan.
Het team uit Dordrecht kwam in de finale uit tegen het team uit Amsterdam en sleepte voor de vijfde achtereenvolgende keer de eerste prijs in de wacht. De wisseltrofee in de vorm van een theatersport kijkdoos, waar een mini podium te zien was en een stoel, werd overhandigd door Sjoerd, de echtgenoot van de inmiddels overleden Nannie Sterk.
Het team uit Dordrecht heet ‘Fijn Dank U Wel!’. Zij stelden zich tijdens de finale als enige team voor met een lied waarbij ze vroegen om rozen. ‘Fijn Dank U Wel!’ is een vereniging voor improvisatietheater. Ze hebben nog meer leden dan de vier die op het podium stonden. De vier die op het podium stonden waren Esther, Robin, Maaike en David. Ze maakten tijdens hun acts veel gebruik van zang en rijm.
Het team uit Dordrecht heet ‘Fijn Dank U Wel!’. Zij stelden zich tijdens de finale als enige team voor met een lied waarbij ze vroegen om rozen. ‘Fijn Dank U Wel!’ is een vereniging voor improvisatietheater. Ze hebben nog meer leden dan de vier die op het podium stonden. De vier die op het podium stonden waren Esther, Robin, Maaike en David. Ze maakten tijdens hun acts veel gebruik van zang en rijm.
Het enige decorstuk wat gebruikt werd was één stoel per acteur. Vier stoelen links op het podium en vier stoelen rechts en deze werden soms ook bij een act gebruikt.
Per team droegen de spelers een t-shirt in dezelfde kleur, zo kon je goed zien wie bij wie hoorde.
Tijdens de voorstellingen werd er geen gebruik gemaakt van het decor en andere kostuums.
Om het podium heen lagen wel decorartikelen maar die werden niet gebruikt tijdens de show. Het publiek zat recht voor het podium zodat wij de spelers recht konden aankijken. Het publiek werd tijdens de show erg bij de acts betrokken, doordat je suggesties kon over de scène die gespeeld gingen worden en over ging en over wie er gewonnen had.
De belichting en geluid werd
geregeld door iemand die bovenin net achter het publiek zat.
Het licht was gericht op de muzikant, het podium en op het publiek.
Op de muzikant werd de hele avond een spot gericht. Het licht op het podium hing af van de scène. De spelers werden altijd in het licht gezet en het licht bewoog mee met hun bewegingen. Als de scène bijna af was, dan werd het licht gedimd of helemaal uitgedaan, en dan ook heel even bij de muzikant.
Als de presentator wat wilde zeggen of de jury moest stemmen werden ook zij in het licht gezet. De schijnwerpers werden alleen op het publiek gericht als er een onderwerp werd gevraagd of wanneer er gestemd moest worden.
Het was een wit licht zonder speciale effecten.
Het geluid was geregeld via een hangende microfoon in het midden van de zaal en twee microfoons verstopt tussen de bladeren aan de voorkant van het toneel.
Per team droegen de spelers een t-shirt in dezelfde kleur, zo kon je goed zien wie bij wie hoorde.
Tijdens de voorstellingen werd er geen gebruik gemaakt van het decor en andere kostuums.
Om het podium heen lagen wel decorartikelen maar die werden niet gebruikt tijdens de show. Het publiek zat recht voor het podium zodat wij de spelers recht konden aankijken. Het publiek werd tijdens de show erg bij de acts betrokken, doordat je suggesties kon over de scène die gespeeld gingen worden en over ging en over wie er gewonnen had.
![]() |
Het podium en de tribune |
Het licht was gericht op de muzikant, het podium en op het publiek.
Op de muzikant werd de hele avond een spot gericht. Het licht op het podium hing af van de scène. De spelers werden altijd in het licht gezet en het licht bewoog mee met hun bewegingen. Als de scène bijna af was, dan werd het licht gedimd of helemaal uitgedaan, en dan ook heel even bij de muzikant.
Als de presentator wat wilde zeggen of de jury moest stemmen werden ook zij in het licht gezet. De schijnwerpers werden alleen op het publiek gericht als er een onderwerp werd gevraagd of wanneer er gestemd moest worden.
Het was een wit licht zonder speciale effecten.
Het geluid was geregeld via een hangende microfoon in het midden van de zaal en twee microfoons verstopt tussen de bladeren aan de voorkant van het toneel.
De spelers gebruikten veel gebaren en beeldden ze vaak ook
groot uit. Zo konden wij snel zien waar ze waren of wat ze aan het doen waren.
Ze gebruikten ook hun stem voor dialogen, geluiden en zang. Ze praatten meestal hard, zodat het publiek hen goed kon horen. Af en toe als ze een verdrietige scène speelden praatten ze wel wat zachter. De tekst was een improvisatie met monologen en dialogen.
Het spel was vaak niet realistisch. Zo waren ze af en toe mensen, dieren of dingen wat eigenlijk helemaal niet kon. Bijvoorbeeld bij een scène dat iemand zwanger was, maar vlak na de bevalling nog goed kon lopen. Er was geen vaste rol voor iemand, ze wisselden constant van personage.
Ze gebruikten ook hun stem voor dialogen, geluiden en zang. Ze praatten meestal hard, zodat het publiek hen goed kon horen. Af en toe als ze een verdrietige scène speelden praatten ze wel wat zachter. De tekst was een improvisatie met monologen en dialogen.
Het spel was vaak niet realistisch. Zo waren ze af en toe mensen, dieren of dingen wat eigenlijk helemaal niet kon. Bijvoorbeeld bij een scène dat iemand zwanger was, maar vlak na de bevalling nog goed kon lopen. Er was geen vaste rol voor iemand, ze wisselden constant van personage.
![]() |
Twee spelers van het team van Dordrecht. |
Lucien was de enige muzikant. Hij maakte gebruik van een elektrische piano
waar hij verschillende geluiden mee kon maken. Ook had hij een blaasbuis
waar een kleine keyboard aan vast zat. Het was dus een direct geluid. Lucien paste zich aan aan de spelers. De acteurs moesten zich soms ook aan hem aanpassen bijvoorbeeld wanneer hij een lied inzette in een bepaalde muziekstijl
Het ‘Vrij Zijn Theater’ is opgezet door de Brazilliaan Anderson Farah. Het theater is opgebouwd met behulp van vrijwilligers,
en donateurs. Het was een oude loods en staat in het industrieterrein van Oudorp. De entree en de binnenkant van het
gebouw is helemaal opgeknapt.
Bij binnenkomst lijkt het een beetje op een piratenschip. Je ziet de ribben van het schip aan de rechterkant en links staan er twee kanonnen voor schietgaten en liggen er kogels bij. Recht vooruit is een groot houten stuur en staan er diverse schatkisten met juwelen.
Als je doorloopt lijken de vertrekken op de kamers in een schip en een captain's room. In de verschillende opstellingen hangen schilderijen van diverse kunstenaars. In het gebouw is ook een theater café restaurant.
Het eigenlijke theater heeft een gele tribune met vipplaatsen op de eerste rij. Het podium is standaard van zand maar voor deze gelegenheid was er een verharde donkere vloer ingelegd. Aan de rechter zijkant was er een decor van een kerk. Links was er een opstelling van huisjes, waarvan één la Cubanita heet en waar de spelers tijdens het voorstellen van de deelnemers via een trap naar beneden kwamen.
Aan de voorkant van het podium waren twee grote bomen gemaakt van beton met echte stukken boomschors erop waardoor de stam net echt leek. De bladeren waren gemaakt van hout en groen geverfd. Aan elke kant stond een boom en ertussen waren allemaal planten en rotsen gemaakt. Door alle aankleding leek het theater niet meer op een loods.
Interpretatie en mening:Bij binnenkomst lijkt het een beetje op een piratenschip. Je ziet de ribben van het schip aan de rechterkant en links staan er twee kanonnen voor schietgaten en liggen er kogels bij. Recht vooruit is een groot houten stuur en staan er diverse schatkisten met juwelen.
Als je doorloopt lijken de vertrekken op de kamers in een schip en een captain's room. In de verschillende opstellingen hangen schilderijen van diverse kunstenaars. In het gebouw is ook een theater café restaurant.
Het eigenlijke theater heeft een gele tribune met vipplaatsen op de eerste rij. Het podium is standaard van zand maar voor deze gelegenheid was er een verharde donkere vloer ingelegd. Aan de rechter zijkant was er een decor van een kerk. Links was er een opstelling van huisjes, waarvan één la Cubanita heet en waar de spelers tijdens het voorstellen van de deelnemers via een trap naar beneden kwamen.
Aan de voorkant van het podium waren twee grote bomen gemaakt van beton met echte stukken boomschors erop waardoor de stam net echt leek. De bladeren waren gemaakt van hout en groen geverfd. Aan elke kant stond een boom en ertussen waren allemaal planten en rotsen gemaakt. Door alle aankleding leek het theater niet meer op een loods.
Ik vond het een erg leuke voorstelling. Ik kon namelijk
erg lachen om de grappen en verhalen die tijdens de voorstelling werden
gemaakt. De spelers kregen soms onderwerpen waar je heel lastig iets leuks mee kon
verzinnen. Toch ze maakten er heel vaak iets leuks van, bijvoorbeeld toen het
onderwerp ‘iets afstoffen’ voorbij kwam.
De spelers moesten allemaal een monoloog verzinnen over dat onderwerp en de rol die ze moesten spelen. Een speler was de hele tijd aan het stoffen, de ander had het over een broodje pindakaas, de derde was een kast en de laatste speler zei dat hij het stof was en knoopte alle monologen aan elkaar vast. Ik vind dat hij dat knap heeft gedaan.
Ook vond ik het knap dat de acteurs af en toe overgingen op een lied wat vaak nog rijmde ook. Dat zorgde voor een leuk effect. Soms mocht zelfs de zaal meezingen en ook dat gaf een interactieve element aan de show.
Het meest was er gesproken tekst soms afgewisseld met zang of rijm. De spelers moesten zich tijdens een act steeds op elkaar aanpassen en meespelen in de scène die dan ontstond.
De spelers moesten allemaal een monoloog verzinnen over dat onderwerp en de rol die ze moesten spelen. Een speler was de hele tijd aan het stoffen, de ander had het over een broodje pindakaas, de derde was een kast en de laatste speler zei dat hij het stof was en knoopte alle monologen aan elkaar vast. Ik vind dat hij dat knap heeft gedaan.
Ook vond ik het knap dat de acteurs af en toe overgingen op een lied wat vaak nog rijmde ook. Dat zorgde voor een leuk effect. Soms mocht zelfs de zaal meezingen en ook dat gaf een interactieve element aan de show.
Het meest was er gesproken tekst soms afgewisseld met zang of rijm. De spelers moesten zich tijdens een act steeds op elkaar aanpassen en meespelen in de scène die dan ontstond.
![]() |
Het 'Vrij Zijn Theater' met links een van de vertrekken, in het midden het restaurant en rechts de entree. |
Eigen informatie